2007

          Ze weet dat ze niet veel tijd meer heeft. Haar grootmoeder kwam om het leven in 1990. Haar moeder, ondanks alle beveiliging, in 1998.

En nu in deze nieuwe tijd, die haar grootmoeder nooit zou kunnen begrijpen, is zij de laatste van de echte familie. Hierna hebben de mannen de macht eindelijk in handen. Systematisch hebben zij de stammoeders uitgemoord. Maar ook velen van hun eigen sekse, die niet achter de beoogde omwenteling stonden, moesten eraan geloven.

De hele verzameling waar haar grootmoeder in 1918 aan is begonnen, en die haar moeder in 1990 had overgenomen, is nu in haar handen. En zij breidt die verzameling nu ook weer uit.

Twee archiefdozen met knipsels uit al die verschillende kranten en het pistool waar de eerste moord mee gepleegd werd. En dat daarna nog vele keren voor hetzelfde doel is gebruikt.

Zij heeft het uit elkaar gehaald en met de patronen apart in een oud sigarenkistje gestopt. Zij zal het nooit meer gebruiken.

Ze is nu zevenendertig en ze komen steeds dichter in de buurt. Ze weten dat de verzameling er nog steeds is en zolang die verzameling en het pistool bestaan zijn zij niet veilig.

Dus schrijft ze nu alles op. In dit oude landhuis. Waar de vloeren kraken en de verrotte kozijnen alleen nog dienen om het glas vast te houden.  In elk knipsel wordt een deel verteld van één bepaalde moord. En ze combineert ze tot één geheel, samen met de kennis uit de verhalen die zij van haar grootmoeder en moeder heeft gehoord en natuurlijk met al de brieven,. Als ze het af krijgt is dit een bom onder de familie.

Dit ene kleine schriftje.